آخرین منجی ... آخرین یار♥

يکي از فقراي با ذوق شهر هرات که در سوز و سرماي زمستان از برهنگي خود در رنج و عذاب بود وقتي چشمش به غلامان عميد( يکي از بزرگان دولت سلجوقي) افتاد و ديد که آنان ( با وجود غلام بودن) جامه هاي فاخر و حريرين به بر کرده و کمربندِ زرين به ميان بسته اند، منفعل شد و رو به آسمان نمود و با حسرت تمام گفت : خداوندا ، بنده نوازي را از جناب عميد ياد بگير!

روزها وضع بدين منوال سپري شد که ناگهان شاه، عميد را به جرمي متهم کرد و به زندانش افکند و غلامان او را نيز به باد کتک گرفت و از آنان خواست که هر چه سريعتر گنجخانه عميد را لو دهند و غلامان در کمال جوانمردي طي يک ماه، شکنجه هاي هولناک شاه را تحمل کردند ولي لب به سخن نگشودند و رازِ ولي نعمتِ خود را فاش نساختند. تا اينکه شبي آن فقير به خواب ديد که هاتفي به او مي گويد: اي گستاخ تو نيز بندگي را از غلامان عميد ياد بگير!